Devil May Cry 4 is een opluchting voor alle spelers die dachten dat Devil May Cry 3 oneerlijk en uitzonderlijk moeilijk was. Ook dit spel is geen eitje, maar het biedt wel de mogelijkheid om geleidelijk moeilijker niveaus te bereiken. Net als alle andere games in de serie doet de actie strak en sexy aan, waarbij de prachtige baas verwikkeld is in talloze gevechten en de cut-scènes afkomstig lijken te zijn uit een film. Dit alles doet je naar meer verlangen.
Je speelt het overgrote deel van het spel in de rol van Nero, een nieuwkomer die nog moet leren waar het in zijn organisatie allemaal om draait, en daarbij ook nog de rol van Dante. Het spel zit niet vol plotwendingen, maar is een les in het theatraal vormgeven van een spel. Nero heeft het voordeel over een wapen te beschikken, de zogenaamde ‘duivelbrenger’, waarmee hij vijanden van grote afstand naar zich toe kan trekken. De actie van Nero is een van de hoogtepunten van het spel en de combinatie van gevechtstechnieken zijn zeer opwindend. Er zijn geheime missies en uitdagende, maar tegelijkertijd onderhoudende, taken om uit te voeren. Vanwege zowel de actie als de fraaie gevechten van de baas blijf je vastgekleefd aan je stoel. De besturingsfuncties zijn gemakkelijk te leren, waardoor je een goede kans hebt om als winnaar uit de boeiende strijd te komen.
Het spel vervalt in herhaling wanneer je de opeenvolgende niveaus in dezelfde omgeving speelt. De manier waarop je alle vijanden uitschakelt blijft hetzelfde, de enige variatie is het grote assortiment aan wapens en aanvalstechnieken. Het spel ziet er mooi uit en voelt goed aan, en ook al wordt er een beetje teveel gebruik gemaakt van geluidseffecten, toch wordt deze game van harte aanbevolen, want het is een fantastisch spel.